โลกนี้กว้างใหญ่เกินหยั่งถึง และในความเวิ้งว้างระหว่างฟ้ากับดิน ไม่มีสิ่งใดเป็นไปไม่ได้ ครั้งหนึ่ง เคยมีนักอ่านผู้ใช้ดาบผ่าทะลวงโลก จนเกิดเป็นสายน้ำตกที่ไหลรินจากสวรรค์ เป็นบุรุษผู้เกรียงไกร เหนือกว่าปุถุชนใดๆ ริมหน้าผาเหนือทะเลตะวันออก มีนักพรตไร้นามผู้หนึ่ง เขาไม่แสวงหาการเหาะเหินสู่แดนสวรรค์ หากแต่เพียงต้องการนั่งนิ่งอยู่บนยอดเขา ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าอย่างเงียบสงบ ที่ปลายทางทิศตะวันตก ณ แดนสุขาวดี มีพระเฒ่าผู้ชอบเล่านิทาน เขาเลี้ยงมังกรสวรรค์ทั้งเก้าตัวไว้เป็นเพื่อน ขณะที่ทางใต้ในแดนกันดาร มีจิตรกรมืดบอดผู้หนึ่ง เขาสั่งการหุ่นจักรกลหุ้มเกราะทองคำขนาดมหึมา เคลื่อนย้ายขุนเขานับแสนลูก เพียงเพื่อวาดภาพหนึ่งภาพให้สมบูรณ์ ณ ดินแดนเหน็บหนาวทางเหนือ มีเด็กหนุ่มยากไร้คนหนึ่งเติบโตขึ้นมา วันหนึ่ง เขาแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เห็นเหล่านักดาบนับพันหมื่นล่องลอยเหนืออากาศดั่งฝูงตั๊กแตนที่โถมผ่านฟากฟ้า และในใจเขาก็เกิดความปรารถนาอยากเห็นเรื่องเล่านั้นด้วยตาของตนเองเขาใฝ่หานักอ่านผู้เลื่องลือ ผู้เคยกรีดคลื่นยักษ์แห่งทะเลตะวันออกเขาอยากเดินบนผืนทรายอันไกลโพ้นของตะวันตกและยืนอยู่ต่อหน้าขุนเขาอันยิ่งใหญ่แห่งแดนใต้แล้ววันหนึ่ง… เด็กหนุ่มสะพายดาบไม้ไว้บนหลัง ก้าวเดินออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปทางทิศใต้ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความฝัน…